Самая распаўсюджаная інтэрпрэтацыя Брыльянтавай сутры заключаецца ў тым, што гаворка ідзе пра пастаянства. Але гэта здагадка, заснаванае на вялікай колькасці дрэнных перакладаў. Дык што гэта значыць?
Першая падказка гэтай , так бы мовіць, сутры, гэта разуменне адной з Пражнапарамітаў - дасканаласці мудрасці - Сутры. Гэтыя сутры звязаны з другім паваротам колы дхармы. Значэнне другога павароту заключаецца ў развіцці вучэння аб суняце і ідэале бодхісатты, які прыводзіць усіх істот да прасвятлення.
Сутра ўяўляе сабой важную вяху ў развіцці Махаяны. У першых паваротных вучэннях Тэравады вялікі акцэнт быў зроблены на індывідуальную асвету. Але Алмаз адбірае нас ад гэтага -
"... усе жывыя істоты ў канчатковым выніку прывядуць мяне да канчатковай Нірваны, канчатковага заканчэння цыкла нараджэння і смерці. І калі гэтая незразумелая, бясконцая колькасць жывых істот была вызвалена, папраўдзе нават ніводнага фактычна была вызвалена істота.
"Чаму Субхуці? Таму што, калі бодхісаттва ўсё яшчэ чапляецца за ілюзіямі формы або з'яў, такіх як эга, асоба, Я, асобная асоба ці універсальнае Я, якое існуе вечна, то гэты чалавек не з'яўляецца бодхісатвай".
Перманентнасць была выкладзена гістарычным Будай у першых паваротных вучэннях, і Алмаз адчыняе дзверы да чаго-небудзь, што пераўзыходзіць гэта. Было б крыўдна прапусціць яго.
Некалькі ангельскіх перакладаў Алмаза адрозніваюцца па якасці. Шмат якія перакладчыкі паспрабавалі асэнсаваць гэта і зрабілі катэгарычна выразнае пачуццё. (Гэты пераклад - прыклад. Перакладчык спрабаваў быць карысным, але, спрабуючы зрабіць нешта інтэлектуальна зразумелым, ён сцёр глыбокі сэнс.) Але пры больш дакладных перакладах тое, што вы бачыце зноў і зноў, - гэта такая размова:
Буда: Такім чынам, Субхуці, ці можна казаць пра А?
Сухуці: Не, няма аб чым казаць. Таму мы называем гэта А.
Зараз гэта адбываецца не адзін раз. Гэта адбываецца раз за разам (пры ўмове, што перакладчык ведаў сваю справу). Напрыклад, гэта фрагменты з перакладу Red Pine:
(Раздзел 30): "Бхагаван, калі б існавала Сусвет, была б прыхільнасць да сутнасці. Але кожны раз, калі Татхагата гаворыць пра прыхільнасць да сутнасці, Татхагата кажа пра гэта як пра не прыхільнасць. Такім чынам, гэта называецца" прывязанасцю да сутнасці. '"
(Глава 31): "Бхагаван, калі Татхагата гаворыць пра погляд на сябе, Татагтата кажа пра гэта як не пра позірк. Такім чынам, яго называюць" поглядам на сябе "."
Калі вы чытаеце сутру (калі пераклад дакладны), з раздзела 3 вы сутыкнецеся з гэтым зноў і зноў. Калі вы не бачыце яго ў любой версіі, якую вы чытаеце, знайдзіце іншую.
Каб у поўнай меры ацаніць тое, пра што гаворыцца ў гэтых маленькіх фрагментах, трэба ўбачыць больш шырокі кантэкст. Я маю на ўвазе, што паглядзець, на што паказвае сутра, вось дзе гума сустракае дарогу, так бы мовіць. Гэта не мае інтэлектуальнага сэнсу, таму людзі вядуць гэтыя часткі сутры, пакуль не знойдуць цвёрдую глебу на вершы "Бурбалка ў патоку". А потым думаюць, о! Гаворка ідзе пра пастаянства! Але гэта робіць вялікую памылку, таму што часткі, якія не маюць інтэлектуальнага сэнсу, маюць вырашальнае значэнне для ўспрымання Алмаза.
Як інтэрпрэтаваць гэтыя вучэнні "A не A, таму мы называем гэта" A? Я саромеюся меркаваць гэта растлумачыць, але я часткова згодны з гэтым прафесарам рэлігіязнаўства:
Тэкст кідае выклік распаўсюджанаму меркаванню, што ўнутры кожнага з нас ёсць нерухомае ядро, альбо душа - за больш цякучы і рэляцыйны погляд на быццё. Адмоўныя або, здавалася б, парадаксальныя выказванні Буды шмат у тэксце, такія як "Сама дасканаласць разумення, якую Буда прапаведаваў, сама па сабе дасканаласць".
Прафесар Харысан удакладніў: "Я думаю, што Алмазная Сутра падрывае наша ўспрыманне таго, што ў аб'ектах нашага досведу ёсць істотныя ўласцівасці.
"Напрыклад, людзі мяркуюць, што яны маюць" сябе ". Калі гэта так, то змяненне будзе немагчымым, альбо гэта будзе ілюзорным". - сказаў Харысан. "Вы сапраўды былі б тым самым чалавекам, якім вы былі ўчора. Гэта была б жахлівая рэч. Калі б душы і" я "не змяніліся, вы засталіся б там жа і засталіся б такімі, як вы былі, скажам, два [гады], што, калі падумаць над гэтым, смешна ".
Гэта нашмат бліжэй да глыбокага сэнсу, чым казаць пра сутру - пра пастаянства. Але я не ўпэўнены, што я згодны з тлумачэннем заявы "А не А" прафесарам, таму я звярнуся да Thich Nhat Hanh. Гэта з яго кнігі "Алмаз, які рэжа праз ілюзію" :
"Калі мы ўспрымаем рэчы, мы, як правіла, выкарыстоўваем меч канцэптуалізацыі, каб разрэзаць рэчаіснасць на часткі, кажучы:" Гэты кавалак - А, і А не можа быць У, З і Д ". Але калі на А глядзім у залежнасці ад залежнага сумеснага ўзнікнення, мы бачым, што А складаецца з B, C, D і ўсяго астатняга ў Сусвеце. "A" ніколі не можа існаваць сама па сабе. Калі мы паглядзім глыбока на A мы бачым B, C, D і г. д. Пасля таго, як мы зразумеем, што A - гэта не проста A, мы зразумеем сапраўдную прыроду A і можам сказаць "А гэта A" ці "A не A." да таго часу, як мы бачым, гэта проста ілюзія сапраўднага А. "
Настаўнік Дзен Зокетсу Норман Фішэр не канкрэтна звяртаўся да Алмазнай сутры тут, але, здаецца, звязаны -
У будысцкай думцы паняцце "пустэча" ставіцца да дэканструяванай рэчаіснасці. Чым больш уважліва прыглядаешся да чагосьці, тым больш бачыш, што яго там няма ні ў якім істотным сэнсе, не магло быць. У рэшце рэшт усё проста абазначэнне: рэчы маюць своеасаблівую рэчаіснасць, калі іх называюць і асэнсоўваюць, а інакш іх няма. Не разумець, што нашы абазначэнні - гэта абазначэнне, што яны не спасылаюцца ні на што асабліва, гэта памылка пустаты.
Гэта вельмі грубая спроба растлумачыць вельмі глыбокую і тонкую сутру, і я не збіраюся прадстаўляць гэта як найвышэйшую мудрасць у дачыненні да Алмаза. Гэта больш, як спрабаваць засунуць усіх нас у правільным кірунку.
